Οι μοναδικές αλλόκοτες στάσεις λεωφορείων της σοβιετικής ένωσης

Ο Christopher Herwig πρωτοσυνάντησε αυτά τα ασυνήθιστα αρχιτεκτονήματα της σοβιετικής περιόδου το 2002, όταν έκανε ένα μεγάλο ταξίδι με ποδήλατο από το Λονδίνο μέχρι την Αγία Πετρούπολη. Είχε αποφασίσει να τραβάει μία φωτογραφία κάθε ώρα και έκπληκτος πρόσεξε ότι υπήρχαν εξωφρενικές στάσεις λεωφορείου μέσα στην ερημιά. Δώδεκα χρόνια μετά, κάλυψε 18 χιλιάδες χιλιόμετρα σε 14 χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ταξιδεύοντας με αυτοκίνητο, τρένο, ποδήλατο και λεωφορείο για να αναζητήσει αυτές τις στάσεις και να τις καταγράψει με τον φακό του.

«Πριν από δέκα χρόνια, όταν ταξίδευα διασχίζοντας τις χώρες της Βαλτικής, περνώντας από το Druskininkai της νότιας Λιθουανίας έμεινα σε ένα απίστευτης αρχιτεκτονικής ξενοδοχείο που είχε προφανώς σχεδιάσει ο Γκαουντί», λέει ο Christopher Herwig. «Μόλις συνήλθα από το σοκ πρόσεξα αμέτρητα μικρά κτίσματα να στέκουν σαν τοτέμ εκεί που ξεκινούσαν τα όρια του δάσους, στις άκρες των δρόμων. Αυτά τα ταπεινά καταφύγια στις στάσεις των λεωφορείων θα μπορούσαν να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα, αλλά όταν άρχισα να τα προσέχω μου φάνηκαν ακόμα πιο αλλόκοτα. Κάθε δυο-τρία μίλια στο δρόμο για το Vilnius υπήρχαν τσιμεντένιες κυβιστικές τέντες! Έρημες και παρατημένες έμοιαζαν με πεταμένα μπιχλιμπίδια μετά την πυρηνική καταστροφή. Δεν υπήρχαν λεωφορεία. Κι αυτά τα περίεργα κτίσματα ήταν εντελώς ξεκομμένα, όλα τα σημεία στα οποία ξεφύτρωναν ήταν κυριολεκτικά στο πουθενά. Δεν ήταν κοντά σε χωριά, ούτε κοντά σε μικρούς οικισμούς! Κι ήταν διάσπαρτα παντού, τα έβλεπα όπου κι αν πήγαινα.

Πέρασαν κάποιες μέρες μέχρι να δω κάποιον άνθρωπο να τα επισκέπτεται. Κάπου ανάμεσα στο Kaunas και το Šiauliai πρόσεξα έναν άντρα να βγαίνει από το πυκνό δάσος κρατώντας μια πλαστική τσάντα. Περπάτησε κατά μήκος του δρόμου και στάθηκε έξω από μια τέτοια στάση, ένα ορθογώνιο κτίσμα που ήταν επιμελώς διακοσμημένη με προβατάκια και δέντρα γεμάτα φρούτα. Χαιρέτησε έναν άλλον άντρα που καθόταν στο παγκάκι, κάθισε δίπλα του, άνοιξαν δυο κουτάκια μπίρας κι άρχισαν να πίνουν. Ήταν μια σκηνή που είδα ξανά και ξανά, στο δρόμο για το Tallinn. Κανείς δεν ξέρει πότε οι παρατημένες ‘στάσεις’ μετατράπηκαν σε ‘καταφύγια για κοινωνικοποίηση’. Τουλάχιστον είναι κάπως χρήσιμες. Δίνουν στους ανθρώπους που ζουν σε απόμακρα μέρη χωρίς παμπ και καφετέριες, σε χωριά που δεν κινείται ψυχή εκτός σπιτιού, την ευκαιρία να συναντηθούν με άλλους ανθρώπους. Πιο πριν έδωσαν την ευκαιρία σε εμπνευσμένους γλύπτες, αρχιτέκτονες και κτίστες την ευκαιρία να εκφραστούν και να εκτονωθούν κάνοντας κάτι δημιουργικό. Όμορφο ή εκτρωματικό δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι για οποιονδήποτε λόγο κι αν τα έκαναν, τα ιδιόμορφα αυτά και μοναδικά κτίσματα μου έδωσαν την δυνατότητα να τραβήξω με μεγάλο ενδιαφέρον και συγκίνηση αυτές τις φωτογραφίες. Και με αυτό το βιβλίο παρουσιάζω με την ίδια συγκίνηση τα έργα αγνώστων αντρών και γυναικών που με τόση αγάπη και φροντίδα έχουν δημιουργήσει».

Παρακάτω μπορείται να θαυμασετε μερικές απο αυτές...

Πηγή: www.lifo.gr

#Δεκέμβριος #Αρχική